بــــدون یـــار شـــدم، رفــــت آن کـه یارم بود
همان کــه وقــت غم و غصّه غمگســارم بود
از این قنـوت و از این دســـت های سرد تهی
مشخص است که هـــم دار و هــم ندارم بود
مــــرا بـه تیــغ نیـــــازی نبــــــــود تـــا او بود
بـــه ذوالفـــقار چــه حاجت که ذوالفقـارم بود
نکشت و کشت مرا، جان گرفت و هم جان داد
تبسّمـــش، کــــه تســـلّای جـــان زارم بـــود
هزار گل پس از او روی بستـــرش جــــا مـــاند
ولــــــی مــــدینه نفهمیـــــد او بهــــارم بـــود
مـــــنم پیمـــــبرِ بعــــــد از پیمــــــبر خـــــاتم
کــــه گـــریه، وحی من و چاه کوفه، غارم بود
در آن زمـــــان کـــــه عـدو خواست تا مرا ببرد
جــــواب محکــــــــم زهــرا «نمی گذارم» بود
ســـــکوت کردم و آهی کشیــــدم آن وقتـــی -
کــــــه در نمـــــاز پسیـــــن، دومی کنارم بود
پیمان طالبی
- ۹۳/۱۲/۱۹
